Zonder titel
Wim Kunnen i.s.m. Jan Kleingeld
Ken je dat melancholische verlangen naar vroeger? Die warme, beetje weemoedige gevoelens die je krijgt als je terugdenkt aan die eenvoudige, onbezorgde tijd waarin alles goed was? Die gevoelens kreeg kunstenaar Wim Kunnen elke keer als hij door deze straat liep.
Nostalgie
Dat zit zo: Wim Kunnen groeide op in de jaren vijftig, de tijd net na de Tweede Wereldoorlog. Mensen waren hun levens weer aan het opbouwen, durfden weer voorzichtig optimistisch te zijn. Het gezin was belangrijk, een knus huis met foto’s en schilderijen aan de muur ook.
De huizen in deze straat deden hem enorm aan die jarenvijftigsfeer denken.
Ode
Toen hij de zes meter hoge lijst op de gevel ontdekte, kreeg hij een idee. Beneden zat ooit een winkel die de lijst als reclamebord gebruikte, maar de winkel was weg en de lijst al jaren leeg. Wat nu als…?
Hij belde zijn vriend Jan Kleingeld (ook kunstenaar) en schilderde er samen met hem deze werkjes in, die standaard aan de muur van elk jarenvijftighuis hingen: een borduurwerkje, een geschilderd stilleven en een zwart-wit trouwfoto. Een verschoten behangetje erbij en het is net alsof je dwars door de muur rechtstreeks het verleden inkijkt.
Een ode aan de jaren vijftig? Of aan de nostalgie?